AK Stevanović zastupala je ZP „Rudnik i Termoelektrana“ a.d. Ugljevik u sporu po tužbi malih akcionara vrijednosti 52.538.837,00 KM koji je u cjelosti presuđen u korist tuženih, pa i našeg klijenta.

Fondovi “BLB Profit“, „Zepter Fond“, „Polara invest Fond“ i „Bors Invest Fond“ su tužbom podnesenom još 2009. godine tražili obeštećenje jer RS, IRB i „Elektroprivreda RS“ nisu proveli korporatizaciju preduzeća DP „Inženjering Ugljevik II“ u kojem su fondovi postali suvlasnici ulaganjem vaučera.

Fondovi koji su podnijeli tužbu su u postupku privatizacije kupili ukupno 18,73 odsto kapitala preduzeća DP „Inženjering Ugljevik II“ iz Ugljevika, što u nominalnoj vrijednosti iznosi 52,5 miliona KM.

S obzirom da je u toj kompaniji, većinski kapital bio državni i to 65 odsto, fondovi su u tužbi naveli da tuženi, DP „Inženjering Ugljevik II“ nikada nisu organizovali kao akcionarsko i formirali organe preduzeća, a što je, kako tvrde, bila njihova obaveza.

Fondovi navode da su tuženi na taj način ostvarili protivpravnu korist raspolažući sredstvima dobijenim od prodaje vaučera, te da je IRB kao pravni nasljdenik Direkcije za privatizaciju odgovorna što nije regulisala status kompanije.

Naveli su da su oni mogli da otkupe druge akcije kompanija koje su profitabilne kao što su “Telekom“, „Tržnica“. Iste optužbe su stavljene i na teret „Elektroprivredi“, kao i  RiTE „Ugljevik“. Svi tuženi su naveli da su tužba i iznos koji fondovi traže neosnovani. AK Stevanović posebno je obrazlagala stavove Rite „Ugljevik“, posebno vodeći računa o tome da svojim radnjama ne dovede u loš položaj i ostale tužene u ovom sporu. Ukazivali smo da je privatizacija u preduzećima upravna stvar i da se ne može rješavati u parničnim postupcima. Navodili smo i da su sredstvo plaćanja bili vaučeri, koji nisu novac, pa oni nisu mogli ostvariti protivpravnu imovinsku korist. Sud je ustanovio da  fondovi jesu uložili vaučere u akcije DP „Inženjering Ugljevik II“, ali da ne postoji krivica tuženih.

Sud je utvrdio i da fondovi nisu dokazali da je došlo do uvećanja imovine tuženih, što bi za posljedicu imalo umanjenje njihove imovine, niti su oni na bilo koji način mogli da utiču na navodno umanjenje imovine. Sudija smatra da tužbeni zahtjev nije ni pravilno postavljen, jer ne postoji tačan iznos potencijalnog potraživanja koje bi vještak morao da dokaže.

U obrazloženju presude je navedeno i da se, s obzirom na to da privatizovano preduzeće nije izvršilo vlasničku transformaciju i da nije prešlo u akcinonarsko društvo, niti je došlo do registracije akcija u Centralnom registru hartija od vrijednosti Banjaluka, njihova novčana vrijednost ne može utvrditi, jer one faktički kao hartija od vrijednosti i ne postoje.